Küçük İstavrit Öyküsü

[Dogru_Yol 111]

-KÜÇÜK İSTAVRİT ÖYKÜSÜ-

Küçük istavrit yiyecek bir şey sanıp

Hızla atıldı çapariye.

Önce müthiş bir acı duydu dudağında

Gümbür gümbür oldu yureği,

Sonra hızla çekildi yukarıya.

Aslında hep merak etmişti

Denizlerin üstünü

Neye benzerdi acep gökyüzü

Bir yanda büyük bir merak

Bir yanda ölüm korkusu.

“Dudağı yarıklar” denir, şanslıdır onlar

Hani görüpte gökyüzünü, insanı

Oltadan son anda kurtulanlar.

Ne çare balıkcının parmakları hoyratça kavradı onu

Kücük istavrit anladı yolun sonu.

Koca denizlere sığmazdı yüreği

Oysa şimdi yüzerken

Kücücük yeşil leğende

Cansız uzanıvermiş dostlarına

Değiyordu minik yüzgeci.

İnsanlar gelip geçtiler önünden

Bir kedi yalanarak baktı gözünün içine

Yavaşça karardı dünya

Başı da dönüyordu.

Son bir kez düşündü derin maviyi

Beyaz mercanı bir de yeşil yosunu.

İşte tam o anda eğilip aldım onu

Yürüdüm deniz kenarına

Bir öpücük kondurdum başına.

İki damla gözyaşından ibaret,

Sade bir törenle saldım denizin sularına.

Bir an öylece bakakaldı

Sonra sevinçle dibe daldı

Gitti, tüm kederimi söküp atarak

Teşekkürü de ihmal etmemişti

Bir kaç değerli pulunu elime, avuçlarıma bırakarak.

Balıkcı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme

Sorar gibiydiler neden yaptı bunu, niye

“Bir gün”dedim “bulursam kendimi

Yeşil leğendeki küçük istavrit kadar çaresiz

Son ana kadar hep bir umudum olsun diye”.

Alıntıdır.

Resim Kaynak

Kaynak Pozitif Gazete