Çözümün Parçası Olmak

[Dogru_Yol 111]

1933 yılıydı. Yarım gün çalıştığım isimden çıkarılmıştım, artık aile

bütçesine hiçbir katkım olamıyordu. Tek gelirimiz annemin başkalarına elbise

dikerek kazandığı paraydı. Sonra annem birkaç hafta hastalandı ve çalışamaz

oldu. Elektrik idaresinden geldiler ve faturalarımı yatıramadığımız için

elektriğimizi kestiler. Sonra da havagazı şirketi havagazımızı kesti. Sonra

sular idaresi. Ama Sağlık Bakanlığı, halk sağlığım koruma tedbirleri

dahilinde suyumuzu yeniden bağlattı. Dolabımızda yiyecek çok az şey

kalmıştı. Arka bahçemize sebze ekmiştik, bahçede ateş yakıp

pişirebildiklerimizi pişiriyor ve yiyorduk.

Bir gün küçük kız kardeşim hoplaya zıplaya okuldan geldi ve "Yarın fakirlere

vermek üzere okula birşeyler götürmemiz gerekiyor." dedi.

Annem, "Bizden daha fakir olabilecek birilerim tanımıyorum." diyerek

söylenmeye başladı. Bizimle yaşayan büyükannem elini annemin koluna koyarak

okşadı.

"Eva" dedi, "Eğer bu çocuğa bu yaşta fakir olduğu fikrini kabul ettirirsen,

o ömrünün geri kalanım öyle olduğunu düşünerek yaşayacaktır. Orada bir

kavanoz evde yaptığımız reçellerden kalmıştı. Bırak onu okula götürsün."

Büyükanne biraz kağıt ve bir parça pembe kurdele buldu. Son reçel

kavanozumuzu paketledi. Sis ertesi gün gururlanarak okula "fakirlere

hediyesini" götürdü. Bu olaydan sonra toplulukta bir sorun yaşanıyorsa, o

kendisini doğal olarak çözümün bir parçası görmeye başladı.

Edgar Bledsoe