17 Ağustos 1999 Depremindeki Anılarınızı Paylaşırmısınız ?

[Guest DOĞRU YOL]

Omurilik felçlileri ailesi

17 Ağustos 1999 depremindeki anılarınızı paylaşır mısınız ?

[Can Sengul 149]

Köpeklerin havlamasını duyuyordum bir den bir gürültü oldu. Binaya kamyon filan çarptı ev yıkılıyor sandım. Aceleyle panik içinde üzerimizi giyip dışarı çıktık sokaklar hep doluydu bikAç gece bahcede fln kalmıştık ayrı bir ortam oluyordu akşamları herkes dışarda

[Guest DOĞRU YOL]

O GÜNÜ HATIRLAYINCA KELİMELER İFADEYE YETMİYOR

O deprem anında yalnızdım..ama şükür uyanıktım ve üzüm yiyordum..birden enterasan bir gürültü ve sallanmaya başladık..kıpırdayamadan sessizce durdum..sallanma durucak diye beklerken hızlandı beşik gibi oldu..içimden dua edip Allaha sığınıyordum..aniden elektiriklerde gidince daha fazla ürpertici oldu..şükürler olsun bulunduğum apartman ve yakın çevremdeki apartmanlar yıkılmadı..uzak semtlerdeki akrabalarıma ve sevdiklerime de bişey olmamıştı..sallanma bitince sokağa çıktım..haberlerden yıkılma acı haberlerini dinleyince daha fazla korkmaya başladım ve depremden hasar görüp acı çeken insanlara kalbim sanki eriyor..birkaç ay korkudan evimde kalamadım..akrabalarımda misafir kaldım..ve aradan yıllar geçti..o deprem günlerini hatırlayınca birkaç ay korkudan evimde kalamadığım için kendime kızıyorum..çünkü kader değişmez kaçış yok ki..eğer depremden hasar görmek kaderimde varsa yaşamam gerekiyorsa o an beni her yerde bulur..insan yıllar geçtikçe olgunlaşır..ve 9 yıl önce teslimiyetim zayıfmış ki korkudan evde kalamdım..ama şimdiki aklım olsaydı..Allaha yüce teslimiyetimle korkumu yenerdim..

TEK HÜKÜM SAHİBİ ALEMLERİN RABBİNİN CEMALİNE MERHAMETİNE SIĞINIRIZ..

ALLAH GERÇEKTEN TEMİZ KALPLİ İYİ NİYETLİ OLAN İNSANLARIN YARDIMCISI OLSUN..

[Night_Elf 0]

17 Ağustosta Ben Hatayda Olduğum İçin Pek Bir Etkisi Olmamıştı Ama Manevi Olarak Çok Yıkıcıydı :S

[nazlican 6]

17 Ağustos hayatımın dönüm noktası.anlatırken yaşıyorum her seferinde o günleri yıllar geçmesine rağmen. O gece 02.00 gibi yatmıştım annemi ve erkek kardeşimi en son gördüğüm saat.uykudan bir sarsıntı ve ugultu sesiyle uyandım.ve bir ışık belirdi odaya yatağımda oturdum ve o korkuyla başımı ellerimin arasına alıp çığlık atmamla evimiz yıkıldı.kaçmaya hiç vaktimiz olmamıştı bile.gözümü açtığımda zifiri karanlıktı.anlatması o kadar güc ki.belimde tavan vardı ve kıpırdıyamıyordum.saniyeler dahi zor geçiyordu çok zor.gelen kurtulamıyacağımı görünce beni ve ablamı bırakıp gitti.hep umutluydum kurtalacağım adına ama kurtarmaya gelenler bi iki uğraştan sonra ablama kardeşin çok kötü sıkışmış ve kurtulamaz dediler ve ben duydum.ve o adamlar bizi bırakıp gittiller.işte o an çok kötüydü.ondan sonra kurtulmak için degil sadece acımdan ölmek için dua etmiştim.en sonunda enkazda bayıldım ve öle çıkardılar.Unutmadım o günlerimi yıllar geçsede unutamam.ve acı gerceklerle hayatıma devam etmek zorunda kalmıştım.Annecimi erkek kardeşimi sağlığımı ideallerimi hayallerimi geçmişimi herşeyimi bırakarak çıktım o enkezdan...

[asli 2]

O gece içimde bir sıkıntı vardı kızlarımın ısrarı üzerine çarşıya gidip yiyecek bişeyler almıştık eve gelince oturup yedik sonra ortanca kızım kalan kurabiyeleri ben bunları şimdi değil yarına sakla annecim yarın yiyecem dedi ve büyük kızımla beraber yatmaya gittiler bende üzerlerini örttüm ve yattım şuan 12 yaşında olan kızım ozaman 8 aylıktı uyandı ben onunla ilgilenirken tavandan tozlar dökülmeye başladı eşime seslendim ben seslenirken zaten sallanmaya başlamıştı ve şiddetini artırdıki ooo anlatılamaz bişey büyük bir uğultuyla beraber di evimiz iki katlıydı ve anında yıkıldı eşim kelime şahadet getiriyo sürekli ben şaşkındım boğazımıza kadar tuğlalarla gömülüydük kımıldayamıyorduk bir kaç dakika sonra kendi acımızı bırakıp çocukları düşünmeye başladık 8 aylık olan kızım ağlıyordu diğerlerinde hiç ses yoktu yarım saat sonra kayın babam bizi çıkarmaya geldiler eşim ilk önce ebrarı yane en küçük kızımızı çıkar dedi ve ilk onu çıkardılar burnu dahi kanamamıştı sonra bizi çıkarıp yatırdılar ve hemen hastane yollarına koyulduk bizden sonra kızlarımızı çıkarıp gömmüşler bunların hiçbirini ömrüm boyunca asla unutmıyacam ama şükürler olsunki inançımız var bizim rabbimiz var hepimiz ayrı ayrı şeyler yaşıyoruz hepimizinki çok zor ARKADAŞLAR BUGÜN YAPMAK İSTEDİĞİNİZİ BU ĞÜN YAPIN YARINA BIRAKMAYIN BAKIN KIZIM YARIN YİYECEM DEDİ YİYEMEDİ BU YAŞADIKLARIMIZ HEPİMİZİN İMTİHANIDIR RABBİM İMTİHANIMIZI KAZANANLARDAN EYLESİNN İNŞALLAH

[mehmet ali 0]

asli kardeşim kızlarına yüce rabbimden.rahmet dilerim.rabbim sanada sabırlar ihsanatsin.o anı yaşadım ama inanın anlatmaya korkuyorum. yani deprem olmasa sanki

ogühkü hava insanı bogacaktı sanki öyle agırdıki anlatılamaz oldugu andada hekesi bir yere sagurdu kaçmak mümkün değildi.tabiki deprem öldürmedi.binalar.öldürdü sakat bıraktı.

ve obinaları yapanlar.şimdi sebest.buda tabi ayrı bi konu.hepimizin. allah yarve yardımcısı olsun.