Zor Zanaat Yalnızlık...

[zeynepkrtas 26]

Zor Zanaat Yalnızlık

Çoğumuz için kabustur yalnız kalmak.Konuşacak birileri olmadan,birşeyler paylaşmadan geçirdiğimiz zamanlarda neredeyse dakikaları sayarız.Sanki herşey bir anda sessizliğe bürünecek sanırız.Duvarlar üzerimize gelir;kimsesizlik kaplar hücrelerimizi.Hayallerimiz kabusa dönüşüverir hemen;çünkü karamsarlık beynimizi de esir almıştır.Bu yüzden de yalnız kalmamak için birçok şeye katlanırız:bize yaptığı saygısızlığı görmezden geliriz arkadaşımızın,pervasız konuşmaları karşılıksız bırakır,herkese duymak isteyeceği şeyler söyler,onaylayan yanıtlar verir bazen de tek başımıza çok büyük fedakarlıkların altına gireriz.Bu saydıklarımı herkes kabul etmeyebilir tabii.Ancak bunları bazen farkında olarak bazen de bilinçaltına ittiğikorkusunun altında başka gerekçelerle gizleyerek yapan bir sürü insan tanıyorum.Hatta şimdiye kadar korkmayanına rastladığımı bile söyleyemem.Evet,bu çok acı değil mi?Şöyle bir ilişkilerimizi gözden geçirsek ne kadarı gerçek ne kadarı sahte, bulmak oldukça zor olurdu sanırım.

Pekiyi,gerçekten bu kadar korkunç birşey midir acaba yalnız kalmak?Alt tarafı daha az konuşup kahvaltını yalnız başına yapmak ve biraz kendinle başbaşa kalmak...Evet,belki de bizi asıl korkutan şey budur:düşüncelerimizle başbaşa kalmak yani.Kendimizi ilk kez çıplak(etrafımızdakilerin etkilerinden soyunmuş olarak)görmek...Çünkü o kadar alışmışızdır ki onlarla yaşamaya...Annemizin direktifleriyle büyümüşüzdür,babamızın sorularıyla değerlendirmişizdir yaptıklarımızı,sağın solun ne dediği ya mutlu etmiştir bizi ya da günümüzü mahvedip somurtmamıza neden olmuştur hatta bazen de ağlamamıza...Soğukkanlılıkla karşılamanın bir yolunu hiç bulamamışızdır.Tüm bunlara sadece alışmışızdır işte.Başka türlüsünü hiç düşünmemişizdir.Nihayet yetişkin olduğumuzda her halimize eşlik eden birilerine ihtiyacımız olduğunu sanar halde bulmuşuzdur kendimizi.Burada asıl soru şu:öyle miyiz gerçekten?Toplumsal bir varlık olduğumuz şüphesiz ki yadsınamaz bir gerçek.Ama nedir toplumsal olmak?Zaman zaman insanların fikirlerine,paylaşımlarına,yardımına ve daha çok yardım etmeye ihtiyacımız olduğu muhakkak.Ama bu hiçbir zaman yalnız kalmayacağımız anlamına gelir mi?Bu o kadar korkunç mudur gerçekten?Ya insanlarla paylaşımlarımız için önce kendimize ihtiyacımız varsa?Herkesten çok kendimize dost olmamız gerekse ki zaten en iyi dostumuz da kendimiz olacaksak?Başkalarına yardım etmeden önce kendimizi yetiştirip güçlendirmemiz gerekse?Sizce kendimize vakit ayırmak zorunda olduğumuz nasıl bir gerçek?

Evde Tek Başına filmini hemen hepimiz seyretmişizdir,Çocuk başlangıçta korktuğu şeylerle yüzleştiğinde her biri onun hayatında en güzel anlamlara sahip oluyordu.Bizim kabuslarımızın ardında da saklı cennetler olabilir mi sizce?O kapıyı açmaya cesaret etmeden bunu nasıl anlayabiliriz?Birgün herkes tarafından terk edilip yüzleşmek zorunda kaldığımızda mı?O zaman bile gidenlerden kurtulup kendimizle başbaşa kalabilecek miyiz?Belki de o kadar çok anıyla dolmuş olacağız ki acılarımız bize izin vermeyecek.Daha kötüsü asıl biz gittikçe daha derine gömülecek;hayatın arasında kaybolacak belki neredeyse...

Belki de herkes bir yerlere gitmeden o kapıyı açmayı denemeliyiz,ne dersiniz?O zaman göreceksiniz ki yalnızlık aslında saklı bir cennet gibidir.Bir kez keşfedilince bir ihtiyaç haline gelir.Hayatın akışı,kargaşası sizden soyutlanıp herkes ve herşey susunca kendinizle başbaşa kalırsınız.Sadece siz;anılarınız da vardır hayalleriniz de elbette.Siz herşeyinizle bir bütün halindesinizdir zaten.Ama o anda herşey çırılçıplak.Hiçbirşeyle örtüp geçiştirmeye çalışmazsınız hiçbir yanınızı;hepsiyle bir bir yüzleşirsiniz gerçeklerinizin...O zaman fark edersiniz ki daha önce hiç bu kadar gerçek olmamışsınızdır.Bu en gerçek halinizi samimiyetle kabullenirsiniz;işte o zaman tamam olur eksik yanlarınız,gizledikleriniz açığa çıkar,gidenler yuvaya döner...Artık kendinize sadakatiniz herşeyden önce gelmeye başlar;başkaları sizi herşeyinizle ele geçirmeden kendinize dönüşünüz olur her seferinde.Etkilerden,fişlerden,baskılardan,yorgunluğunuzdan ve günahlarınızdan arınışınız olur.Her türlü bağlılığınızdan kurtuluşunuz olur ki bu da ihtiyacınız olan gücü sadece kendinizde toplamanızı sağlar.Kendinize herkesten çok güvenmeye başlarsınız.Bunu yalnızlıktan korkanlar anlayamaz tabii ki.Yalnızlık korkusu da hemen hemen tüm korkuların başıdır aslında.Bunu aştığınızda birçok şeyin değiştiğini göreceksiniz.Ama yalnızlık gerçekten bir zanaattır.Neye benzediğini görmek için önce işlemek lazım.Nakış nakış oyup ortaya çıkarmak gizlerini...Sabırla yontmak her kuytusunu;korkmadan,emekten kaçmadan...Onu işledikçe ruhumuza dolan dinginliği hissederek zerrelerimizde...Bunu başardığınızda siz de en büyük zanaatkarlardan olabilirsiniz;çünkü eseriniz oldukça büyük olacak:siz...

Benim için yalnızlık hayatta vazgeçemeyeceğim tek şeydir.Başkalarıyla herşeyimi paylaşırım:evimi,hayatımı,eşyalarımı,duygularımı...Ama sadece bir süre için. Her paylaşımdan sonra kendimle başbaşa kalmaya ihtiyaç duyarım;arınmak,yenilenmek için.Ve paylaşamayacağım tek şey benim için yalnızlıktır...Kim ne düşünürse düşünsün hayatım boyunca bundan taviz veremem.

ALINTI...

[Guest ELWAN]

Benim için yalnızlık hayatta vazgeçemeyeceğim tek şeydir.Başkalarıyla herşeyimi paylaşırım:evimi,hayatımı,eşyalarımı,duygularımı...Ama sadece bir süre için. Her paylaşımdan sonra kendimle başbaşa kalmaya ihtiyaç duyarım;arınmak,yenilenmek için.Ve paylaşamayacağım tek şey benim için yalnızlıktır...Kim ne düşünürse düşünsün hayatım boyunca bundan taviz veremem.

yanlızlığı sevmem ama her insanın yanlız kalmayada ihtiyacı vardır. çok güzel hazırlanmış bir yazı eline emeğine sağlık zeynepcim. paylaşım için tşkler.

[zeliha 2]

hayat paylaşınca guzel....yanlızlıkta lazım ama sureklı değil.....çok guzel paylaşım...rabbım kımseyı yanlız bırakmasın....

[Dogru_Yol 111]

Sayın zeynepkrtas

Çok güzeldi....emeğine sağlık....teşekkürler.....

Yalnızlık Allaha mahsustur....bazı zamanlar herkesin yalnız kalıp herşeyi ayrıntılı düşünüp eksilerini artı yapması önemlidir.....