Küçüğüm Daha Çok Küçük...

[zeynepkrtas 26]

Küçüğüm Daha Çok Küçük !

Bana ; yazılanları yaşamaya , yazılmayıp boş bırakılanları hem yazmaya hem yaşamaya , verilenleri almaya , verilmeyenlerin peşinden koşup koparmaya , koparamadıklarımın arkasından bakmaya... Aldıklarımı vermeye ; bazen seve seve , bazen istemeye istemeye... Ve bir gün , ilk aldığımı en son vermeye... Ben de geldim işte !

Küçüğüm hem de çok küçük ! Yürümeyi daha yeni öğrendim . Kolay görünüyordu ama meğerse ne zormuş yürümek . Bakmayın öyle bilmiş pozlarıma . Neler çektim, bir ben bilirim . Yürümeden önce ayakta durmasını öğrenmem gerekirmiş . Eğer ayakta durmasını iyi öğrenirsem bir daha hiç unutmazmışım . Bunun içinmiş bıkmadan , usanmadan yaptırdıkları , yaptığım denemeler . Şimdi değil ama büyüyünce anlayacakmışım , ayakları üzerinde durmanın ne demek olduğunu . Ayakta durmak ! Ayaklarını yere basıp ; destek almadan , kimsenin elinden tutmadan durmak . Offf zor hem de çok zor . Elimden tutup ayağa kaldırıyorlar sonra ellerimi bırakıyorlar, düşüyorum . Destek alıp kalkıyorum yine düşüyorum . Desteğimi çekiyorlar , kalkıyorum ayağa ama düşüyorum bir daha . Tekrar kalkıyorum. Bu kez düşmüyorum , başarıyorum ayaklarımın üzerinde durmayı . Bir ayağımı ileriye doğru atıyorum , sonra diğerini , sonra ... Yürüyorum düşe kalka ama olsun düşmeden yürümesini de öğreneceğim elbet.

Küçüğüm hem de çok küçük ! Konuşamıyorum daha . Nasıl dil döküyorlar , nasıl yalvarıyorlar . "Anne" de , "baba" de , "abla" de ... kolaydı sanki . Yok , olmuyor , söyleyemiyorum bir türlü söylediklerini . Olmazmış ; ağlamakla, gülmekle sadece. Öğrenmeliymişim bir an önce konuşmasını, yaşamak için . Onun içinmiş bunca çabaları, bana çabalattırdıkları. " Rahat bırakın çocuğu , zamanı gelince konuşur elbet. Susmayı öğrensin ilk önce; susmayı öğrenmek , konuşmayı öğrenmeden önce gerek " diye azarlıyor onları içlerinde en yaşlı olan." Duydunuz mu , zamanı gelince konuşurmuşum işte , rahat bırakın beni" diye haykıracağım ama konuşamıyorum ki bir türlü. Bir konuşursam , susmayacağım o zaman . " Ne olur sus, yavrucuğum sus " diye yalvarıp , dil dökecekler bana , dökecekler ama... ... Madem ki susmayı öğretmeden konuşmayı öğretmeye kalkıyorlar , oh olsun onlara. Aslında biliyorum, benim iyiliğim için istiyorlar konuşmamı ama biraz sabır, öğreneceğim elbet konuşmayı.

Küçüğüm hem de çok küçük! Konuşamıyorum ya anlamıyorum da zannediyorlar. Asıl onlar anlayamıyorlar anladığımı ." Gel" diyorlar gitmiyorum , " otur " diyorlar kalkıyorum , " dur " diyorlar durmuyorum... İstemediğim bir şeyi yapmamı istediklerinde " ııııhhhhh " diyorum ." Kime de benzedi bu çocuk; bu kadar yaramaz , bu kadar inatçı " diyorlar ya , işte o zaman ben de onları anlayamıyorum . Oysa doğduğum günden beri, annem ; " oğlum benim , nasıl da bana benziyor " diyor, babam "yok , yok bana benziyor " diyor da bir türlü karar veremiyorlar kime benzediğime. E bende doğrusu şaşırıyorum şimdi , yaramazlıkta ve inatçılıkta kime benzediğime .

Küçüğüm hem de çok küçük ! Seviyorlar beni. Öpüyorlar , okşuyorlar bazen de ısırıyorlar ; yanaklarımı , kollarımı , bacaklarımı . Dayanamayıp ağlayınca " aaa canın mı acıdı , sevdik yavrum , sevdik seni " diyorlar." Hadi sende öp ", " hadi sen de ısır " diyorlar bana , sonra canları acıyınca da kızıyorlar. " Yavrucuğum , insan severken acıtmaz " diye de öğüt veriyorlar . Ah şu büyükler , ne garipler ...

Küçüğüm hem de çok küçük ! Öğreneceğim elbet ; ayakta durmayı , düşüp yeniden kalkmayı , yürümeyi , yürüyüp yol almayı , gerektiğinde konuşup , gerektiğinde susmayı , bazen söz dinleyip , bazen inatlaşmayı , kimi zaman acıtıp kimi zaman da acıtmadan sevmeyi ...

Küçüğüm daha çok küçük !Öğreneceğim elbet , büyümeyi ...

ALINTI...

[Guest ELWAN]

Küçüğüm daha çok küçük !Öğreneceğim elbet , büyümeyi ...

ALINTI...

tşkler canım eline sağlık

paylaşım için tşkler.