KENDİMLE GURUR DUYUYORUM

[Guest DOĞRU YOL]

Kendinden nefret eden kadın şu anda şunu diyebiliyor:

BEN KENDİMLE GURUR DUYUYORUM

Sizlere sizi teselli etmek için gelenlerin söylediği lafın ne kadar doğru olduğunu isptlayacak bir örnek yazacağım: kendimi.

Bundan 7 sene önce 4 yılımı verdiğim adamın evlenmesi üzerine adeta yıkıldım. Aylarca dışarı çıkmadım, aldatılmış, terkedilmiş ve hiç yerine konmuş bir kadın olarak kendimden de, hayattanda nefret ettim. Güvenim yıkılmıştı. Artık kimseyi sevemiyordum. Şu depresyon denilen hastalıklar, ilaçlar 2 sene psikolojik terapiler

Terapiste gitmek dışında kimse ile konuşmadım, dışarıya çıkmadım.

Hayat ne kadar arabeskleştirilirse, o kadar arabesktim bende.

İşimden ayrılmıştım, hani türk filimlerinde olur ya, hepde esas kızın başına her şey gelir, benimkiside o hesap, patronumun bana sarkıntılık etmesinden sonra iş hayatınada küsmüştüm. İntiharlar, hayatın bidaha düzelmeyeceğine inancım giderek derinleşti. Ne geleceğimi düşünüyordum, ne şimdimi.

3 senem böyle bunalımlar terapilerle geçti.

Sonra bir gün terapim sırasında psikoloğumun söylediği cümle kafama dank etti. Elini taşın altına sokmalısın, buraya gelip gitmek dışında hiç bir şey yapmazsan, seni başına tılsımlı bir çubuk değdirip iyileştiremem. Evet, tek yaptığım onu haftada 4 saatten 2 yada 3 kere ziyaret etmekti, ilaçlarımıda kullanıyordum. Ama halen hiç bir sonuç yoktu. Halen kendimden nefret ediyordum. Bu sözlerden sonra evime gidip saatlerce düşündüm sonra internete girip iş başvuruları yapmaya başladım tekrar, tabiki hemen bulamadım (Turkiye de işsizlik sorunu benim depresyonumdan dolayı bana acıyıp hemen istihdam yaratmadı tabiii ) Aylarca iş görüşmelerine gittim, doktorum sürekli bana destek oldu, bir ara artık umudumu kaybetmeye başlayıp geriye dönerken, ansızın bir iş görüşmemde hemen kabul edildim. 1 yıl çalıştıkdan sonra dünyanın en düşünceli, en sadık ve beni mutlu etmek için çırpınan bir adama aşık oldum. Demekki insan hayatında birden fazla kez aşık olabiliyormuşu kendimede kanıtlamış oldum. Gittikçe düzelmeye başladım.

Ama bununla da kalmadım tabiki. İkinci iş yılıma girerken paramı biriktirmeye ve çocukluğumdan beri hayal ettiğim o rüya ülkeye amerikaya gitmeye karar verdim. Son 1,5 yılım iş yerinde zorlu geçsede kaldım ve devam ettim, iş hayatı dışında yıllardır ezikliğini çektiğim güzel bir üniversitede okuyamamış olmamında bir çaresini bulup yüksek lisans sınavına girip onuda kazandım ve okul, iş bir arada 1 yıl devam ettim.

Artık param birikmiş ve US'ye gidiş yolu olarakda öğrencilerin katıldığı Work and Travel (Çalış ve Gez) proğramına dahil olmuştum. Vizemi aldıkdan sonra hayatımda ilk kez mutlulukdan ağlamanın da tadına baktım.

US'de 3,5 ay geçirdim ve hayatımın en güzel dönemiydi diyebilirim.

Ben 3 sene acıların kadını iken hayatın kapkara ve asla düzelmeyecek olduğunu düşünürdüm. Doktorumun dediği gibi elimi taşın altına koydum ve elim gerçekten çok acıdı. Size anlattıklarım öyle buraya yazıldığı kadar kolay değildi tabiki, ilk işe girdiğimde bir sene iletişim sorunu yaşadım, yüksek lisans hayatıma başlayıp, kariyer planlarını geleceklerini düşünen gençleri görünce ben 3 senemi neden bomboş geçirdiğime yandım, herkesden çok çalıştım, koca bir ülkede yapayanlız kaldım, rezilde oldum, güzel vakitde geçirdim.

Şimdi dönüp bakınca şunu diyebiliyorum, beni teselli edenler haklıymış, herşey gelip geçermiş, yeterki siz umudunuzu kaybetmeyip, geleceğinizi ışıklandırmak için güzel bir yol bulun

Kendinden nefret eden kadın şu anda şunu diyebiliyor:

BEN KENDİMLE GURUR DUYUYORUM

ALINTI

[Berrin 21]

İnsanın başına ne gelirse gelsin hayata küsmemesi çok güzel birşey ama çoğumuz bunu başaramıyoruz sanki herşey bitmiş gibi geliyor mutlaka yaşananlar bizi olumsuz etkiliyor ama hayatında bir ucundan tutmalıyız yoksa toparlanmamız çok zor olur.

[Guest sarcak]

kendimden nefret ediyorum.işe yaramazın birisiyim.

[Night_Elf 0]

Çok GÜzel Ve Başarılı Şeyler Yapmadım Ama Kendimden Asla Nefret Etmedim Elimden Gelen Bu Kadar Peste Etmedim Olanaklar İmkanlar Bunlar Elimden Geldiğince Kendimi Geliştirdim Kendimle Gurur da Duymuyorum Öle Arada Kalmışım