İstanbul'da Engelli Olmak...

[Can Sengul 149]

SOLMAZ ÇAĞAN- MEDYAİRONİK.COM

Metrobüs İstanbul'a geldiğinden beri ulaşım rahatladı. Avcılar'dan kalkıp, Zincirlikuyu'ya kırk dakika gibi bir zamanda nasıl ulaşırdık başka türlü? Gerçekten büyük rahatlık bizler için. Ama düşünülmeyen, eksik kalan çok şey var!!!

Yine hayat koşturmacası içinde, hızla yol alıyordum. Bir yerlere yetişme çabası!!! Büyükşehirlerde hep bu sorun var sanırım. Hep geç kalıyoruz bir yerlere, birşeylere... Hayat çok hızlı akıyor ve biz yetişemiyoruz sanki hiçbirşeye...

Konuyu fazla uzatmaya gerek yok. Avcılar'dan çıkmış metrobüse binmiştim. Ve Mecidiyeköy durağında indim. Yağmur bardaktan boşanırcasına yağıyordu. Şubat ayının o bildik soğuğu burnumuzun ucunu kızartıyordu. Merdivenlere doğru geldiğimde o adamı gördüm. Merdivenlerden aşağı bakan ve garip bir hüzünle ıslanan o adam...

Engelli sandalyesinde çaresizce duruyor ve merdivenlerden aşağı bakıyordu. İnsanlar duyarsız bir telaşla kendi yollarına ilerlerken, adam yalnızlığıyla bilenen engeline bir çare arıyordu!!! Sonra bir genç çocuk yanaştı yanına, sonra bir-iki kişi daha... Aşağı inip görevliye haber vermek istedim. Ama görevli yapabilecekleri birşey olmadığını söyledi.

Engelliler için bir platform kurulmuştu ama henüz faliyete geçirmemişti. Bu sırada yukarı baktım o üç kişi sandalyeyle birlikte adamı aşağı indirmeye çalışıyordu. Yukarı çıkıp onlara el uzattım, iki kişi daha katıldı yardıma. Ve sonunda merdivenlerden aşağı inebildi engelli vatandaş...

Adamın bakışlarında öfke aradım. Ama adamın gözlerinde, yardım eli uzatanlara karşı bir mahcubiyet vardı. O anda içimden neler geçti anlatmam imkansız. Sözcükler; kalbimin parçalanışını anlatmaya, çığlıklar; öfkemi haykırmaya yetmezdi sanırım.

Bu ülkede biz herşeyi kendimiz için yapıyoruz. Oysa bizimle birlikte yaşayan engelliler var. Onlar için yapmamız gereken, onları sosyal hayatın içine çekmek için geliştirmemiz gereken çok şey var. Biz sadece kendimizden değil, onlardan da sorumluyuz. Ve bir birey olarak bizde ses çıkarmalıyız. Onların sesi az çıkıyorsa, birlik olmalı ve onlarla bağırmalıyız.

Bu gerçeği unutmadan yaşarsak ve insana sıfatı ne olursa olsun saygı duyarsak, sanırım birçok engeli aşmız oluruz. Daha kaliteli, daha kolay yaşamaya onların da hakkı var... Engelleri aşmak için, lütfen önce vicdanımızdaki engelleri kaldırmayı deneyelim...

[atillaatav 2]

istanbul gibi bir şehirde engelli olmak gerçektende çok zor ne kaldırımlar ne merdivenler lafta konuşanlardanda ancak bunlar beklenir umarım lafta konuşanlar değilde bu icraatları yapan birileri çıkar hayaliyle diyelim paylaşımınız için teşekkürler

[Sumeye 55]

CanBy sizyinede kendinizi şanşlı görün birde bizim halimize bakın Gaziantepte biryere gidip gelme işkence akülü sandalye bükülmüyor taksinin arkasına koymak için gitiyimiz yere ya taksiyle gidecez orda rezil olacaz sandelyesiz yada saatlaca akülü sandalyayle gidecez kaldırımlara iniş için çıkış iki üç adamla anca yada yogun tırafikte asvaltan gideceksi gitiyin yere ya yetişeceksin ya vakit geçecek geri döneceksin tırafikte nekadar sanayisi büyüyorsa 5 kat tırafik çoğlıyor Antepte ben 1 haftadır SSK istediyi özür oranımın terecesini ölçmek için laporla ugraşıyorum iyce bıktım yani er gec gidip gelmekten Gazintep tek birtane özürlü asansörlü otobüsü var koca büyük şehirde oda zaten ortabetik özürlüler derneyine gidip geliyor.sizin haberiniz teşekür ederim içimi dökmeme yaradı. 23 Şubat, 2009 tarihinde sümeye tarafından düzenlendi

[Guest DOĞRU YOL]

Sayın can bey

Emeğine sağlık...teşekkürler...

İstanbulda sağlıklı insanların yaşaması bile zor...ve sadece istanbulda değil Türkiyenin her yerinde engelli olmak zor...