Filistin'li Bir Anne'nin Feryadı...

[Guest DOĞRU YOL]

Ben Filistinli bir anneyim. Kötülerin savaşında kaybettim tüm sevdiklerimi. Umutlarımı, geleceğimi, hayallerimi kaybettim kötülerin savaşında. Gözyaşlarımı bile kaybettim atılan bombalar arasında.

Bombalardan sonra çıkan kara, kapkara dumanlar bana insan olduğumu unutturdu. İnsan mıydım, kadın mıydım, anne miydim bilemedim.

İnsanlığı unutturdu bana savaş.

İnsanlık denen şey. Her ne ise gerçekten var mıydı?

Var ise eğer peki öyleyse neden uğramamıştı bizi katleden, küçücük bebelerimizi acımadan öldürenlerin kalplerine?

Eğer biz burada ölüyorsak, ağlıyorsak, açsak ve üşüyorsak bir yerlerde insanlık ölmüş demektir.

Tek istediğim ağlayan, korkan, acıkan bebeğimi teselli edebilmek. İnanmasam da, gerçekleşmeyeceğini bilsem de “Geçecek” diye fısıldarım bebeğimin kulağına. “Sık dişini” derim. “Elbet bir gün gelecek iyiler kazanacak. Allah bizi görecek ve kötülerin cezasını verecek”. Bebeğim inanır ama ben inanmam. İnanamam. Çünkü bu kötülerin savaşı. Kötülerin kazandığı bir savaş

Ben Filistinli bir anneyim. Dualarım yükselir göklere çığlık, çığlık

“Kurtar bizi Yaradan. Bizi zalimin zulmünden kurtar” diye dualar ederim. Çığlıklarımı bir bomba sesi böler. Sonra da kapkara dumanlar. Ölen, yaralanan, canı acıyan kardeşlerim, dostlarım, can parelerim. Gözyaşlarım bile akamaz. Bilirim ağlamamak lazım. Bebeğim görmemeli benim gözyaşımı. Korkar sonra. Bana “Neden ağlıyorsun?” diye sorar. “Savaştan” derim. Savaş ne diye sorarsa ya bide. Nasıl açıklarım ben bebeğime savaşı. Savaşı bilmez ki O anlamaz ki. Daha küçücük o savaştan anlamayacak kadar, düşmanlıktan, kandan anlamayacak kadar küçük. Nasıl açıklarım ben bebeciğime kötülerin savaşı bu kötülerin galip geldiği. Kötülerin iyileri, Allah’ı sevenleri acımdan öldürdükleri savaş bu diye nasıl açıklarım. Zaten kapkara savaşın içinde pembe düşlerle uyutmaya çalıştığım yavrumun düşlerini savaşla kirletmeye hakkım var mı?

Bunu sorarım kendime. Nasıl yaparım bunu ona?

Nasıl kanlarım yavrumun hayallerini?

Ya onlar nasıl yaparlar bunu bize?

Nasıl yaparlar daha gözlerini dünyaya açmamış bebelere nasıl kıyarlar?

Hiç mi kendi çocukları gelmez akıllarına?

Hiç ağlamazlar mı bir bebek ölürken?

Bir bebek ölen annesinin başında ağlarken kendi çocukları gelmez mi gözlerinin önüne?

Onlar öğretmişler midir yavrularına savaşı?

Kanı, bambaşka bir diyarda kendi gibi çocukların öldüğünü söylemişler midir?

Bunu adı savaştır demişler midir çocuklarına?

Bunu merak ederim en çok. Onların çocukları da bizim çocuklar gibimi ağlarlar?

Acıyla, açlıkla, korkuyla mı yaşarlar?

Patlayan bir bomba sesi onların çocuklarında uyandırırımı uykuların en tatlı yerinde?

Onların kadınları da her an ölüm korkusuyla, her an yavrusunun öleceği korkusuyla yaşarlar mı?

Biz burada yok olurken. Acıyla, savaşla kavrulurken O insanlar. İnsanlık denilen insanlar rahatça, huzurla uyuyabilirler mi?

Dünyanın her yerinde var mı bu kahrolası savaş?

Her yerde patlıyor mu bu sağır eden bombalar?

Yoksa sadece bizim gökyüzümüzde mi var?

Neden kötüler bize kin dolular?

Neden kötüler savaşlarında bizi seçtiler?

Neden bizim çocuklarımızı öldürmek istiyorlar?

Neden bu zulmü bize layık görüyorlar?

Nedir bizim suçumuz?

Dinimiz, dilimiz, ırkımız mı suçumuz?

Suçumuz Allah’ı sevmek mi?

Ben Filistinli bir anneyim. Kötülersin savaşında kaybettim tüm sevdiklerimi. Umutlarımı, geleceğimi, hayallerimi kaybettim kötülerin savaşında. Gözyaşlarımı bile kaybettim atılan bombalar arasında.

Orada bir annenin, bir kadının neler yaşadığını, neler hissettiğini tabiî ki bilemem. Ama gözyaşları her yerde aynı sıcaklıkta akar diye okumuştum bir yelerlerde. Filistinli bir anne gibi savaş görmedim. Yavrumu, sevdiklerimi kaybetmenin korkusunu duymadım belki ciğerimde ama.

Orada ölen, ağlayan yavrularda bizim çocuklarımız değil mi?

Orada ağlayan kadınlarda izim kadınlarımız değil mi?

Anlamasak da, hissedebilir miyiz birazcık?

Ben orayı her izlediğimde, her okuduğumda içimde bir şeyler ağlar. Orada ağlayan çocukların gözyaşları yakar geçer ciğerimi.

O acıyı yaşamasam bile hissederim. Çünkü acı her yerde acıdır. Bende aklıma her geldiğinde ağlarım onlarla birlikte. Tıpkı oradaki kadınlar gibi dualarım yükselir göğe çığlık, çığlık

“Dursun bu savaş. Dursun bu kan. Dursun bu vahşet. Artık çocuklar ölmesin. Çocuklar, kadınlar, erkekler ağlamasınlar, üşümesinler, korkmasınlar artık. Ne zaman öleceğiz, ne zaman üzerimize bir bomba gelecek ya da ne zaman bir kurşun bizi canımızdan edecek diye düşünmesinler. Anneler ağlamasın orada, ölen yavrularının, sevgililerinin arından yas tutmasınlar. Barış olsun artık. Dili, dini, ırkı ne olursa olsun barış dolu bir dünya olsun artık”

ALINTI