SON YAPRAK

[kosovali 0]

son yaprak

yanlışın en büyüğünü en başta yapmışız

sonsuzluğa açmışız gözlerimizi

sonsuz,uçsuz bucaksız dertlere...

çaresizlik nedir bilirmisin !

önce bir bulut çöker üstüne,

karla karışık kan yağar gözlerinden

taziyeler kar etmez olur, kulakların duymaz

temenniler kifayetsiz kalır,

kırıp giremez göğsündeki acıyı

mahvolursun, kahrolursun

keşkelerle boğuşursunda,

kimseler duymaz ve görmez seni!

sonra bir kapı açılır,

içeriye güneş girer

heyecanla dönersin kapıya, kim acaba !

birde bakarsınki içeri giren,

güneşten başkası değildir !

unutulmak korkusu sarar bir anda,

dudaklarını koparırsın,Eyvah dersin !

ama çare yok,

göz yaşlarını tüketmek boşuna...

sonra eski anıların gelir gözüne

güzel ve tatlı anılar...

hani şu tökezlemeden,düşmeden öncekiler !

derin düşüncelere dalar,

zalim yıllara söversin durmadan

sevdiğin değer verdiğin kim varsa,

birer birer kaybolur,

kimse kalmaz etrafında !

aslın bilirsin anlarsın,

anlarsında birşey yapamazsın...

zevk alamazsın hiç bir şeyden

nefretin büyür, dağ olur önünde

doğrulsanda göremezsin

mecnun misali leylayı !

ne kadar kazsan ulaşamazsın

ferhat gibi şirine !

sonu gelmeyen bir yokuş olursun kendine,

tırmandıkça yükün dahada artar

her günaydında yeni bir çileye uyanırsın

yaşamak için bir neden ararsın,

yalanlar söylersin kendi kendine

inandıramazsın bulanık düşlerini...

ömrünün güz mevsimi gelmiştir artık

her yanın dökülen yapraklarla doludur

son yaprağın dala tutunuşunu izlerken

ölmek istersin,

onu bile beceremezsin...

15.01.2011

zafer altınışık