Yalnızlık Kuyusu...

[zeynepkrtas 26]

Yalnızlık Kuyusu

Bir nehir gibidir yalnızlık sürüklense de oradan oraya, gelip geçsede içinden birçok kişi, önünde saatlerce oturup izleseler de güzelliğini, hiç kimse yanında değildir aslında… Sürüklenemez hiç kimse onunla, akıp gidemez ve en sonunda kalamaz kimse yanında. Bazen güneş ısıtır içini, bazen ay süzülür üzerinden ama her şeyden sonra kendisini yalnızlığının gölgesinde otururken bulur…

Bazen koca bir şehirde kalmışsındır yalnız, bazen sessiz sedasız olan evinde, önemli olan nasıl hissettiğindir kendini ya hoşnutsundur yalnızlığın tadından ya da korkarsın onun büyüklüğünden… Kimi zaman içindeki sesle baş başa kalmayı, onunla kıyasıya mücadele etmeyi, ona bağırıp çağırmayı ve tüm nefretini ona kusmayı istese de insan, aslında dayanamaz uzun süre ona katlanmaya… Çünkü içindeki ses bir süre sonra haklı çıkar ve susturmayı başarır kendisini… Sessizlik o kadar büyük olur ki, tüm ruhunu sarıverir anında ve bir anda hoşnut olduğu yalnızlık büyük bir yük olup oturuvermiştir yüreğine…

İnsan mutlu olduğunda sevdiği insanlara koşar ve gözlerindeki sevinci paylaşmalarını umar, hüzünlü olduğu zaman ise gözlerindeki yaşları silebilecek ve göğsüne bastırıp her şeyin sona ereceğini söyleyen birisini arar. Fakat yanında ona koşup sarılabilecek kimse yoksa işte o zaman içinde hisseder o boşluğu… Tanımadığı insanlara koşar bir umutla boşluğu doldurmak için, ama yanıldığını oraya varınca anlar etrafındaki yüzler, sesler, ruhlar ve tüm çevre ona yabancılaşmıştır ve hiç kimse bilemez içindeki uçurumun yüksekliğini onca kalabalık arasında yalnızdır aslında… Etrafındakiler ne kadar görseler de onu, yanında gözükseler de, yüzüne baksalar da, aslında hiçbiri yoktur içinde… Yalnızlığın pençesine bir kere düşmüştür ve kurtulmak için çırpındıkça daha fazla gömülmeye başlamıştır.

İnsan sosyal bir canlıdır derlerdi, doğruymuş tüm söylenenler… Her insan başka insanlara muhtaçmış ve onlar olmadığı zaman, Sanki uçsuz bucaksız bir okyanusta suları aydınlatan tek ışığın yandığı geminin içinde kalmış gibi olur ve ne kadar haykırsa da sesine kulak veren, onu duyan ve cevap veren hiç kimse bulamaz. . Bazen de kapkaranlık dipsiz bir kuyunun içinde hapsolmaktır yalnızlık. Kapağı kapanır, günden güne nefesin azalır, içinde kendi sesinden başka sese hasret bir şekilde öylece kalakalırsın… Ta ki birileri gelip o kapağı kaldırıp, seni çıkarana kadar…

Sevda Denli.....

[elwan- 0]

eh yanızlık bukadar güzel anlatılır.

tabi allah kmseyi yanlız bırakmasın.

tşkler güzel paylaşım için.

[Berrin 21]

Bazı zamanlarda yanlız kalmayı tercih etsemde yanlızlık duygusu çok zor rabbim kimseyi yanlızlıkla terbiye etmesin.

Teşekkürler canım.

[ibrahim 2]

eee.. yalnızlık allaha mahsus demişler ..elbette korkutucu ve boğucu olacak...insan kulluğunu bilmeli kimse yoksa bile yanında allah'ın olduğunu bilmeli..

allah kimseyi böyle çıkmazlara düşürmesin .

paylaşım için teşekkürler zeynep..