İnsan Gül ve Sevgi

[zeynepkrtas 26]

İnsan, Gül ve Sevgi

Sevgi bir bardak su değil ki kana kana içesin,

Doyasın ve bir ‘’oh’’ çekesin.

Sevgi yeni doğan bir bebek değil,

Sarılasın, dolayasın kollarını sıkıca, alamasınlar diye,

Sevgi önce küçücük bir tomurcuk,

Büyüyecek ve bir gül olacak dikenleriyle...

Avuçladıkça, kucakladıkça, bastıkça bağrına

Acıyacak, kanayacak ellerin,

Belki ta kalbinde duyacaksın acısını dikenlerin...

Sevgi güneşin ilk ışıkları gibi doğarken güzel

Pırıl, pırıl yansıyacak saçlarında, yüzünde, gözlerinde

Sonra bir cehennem ateşine benzeyecek gökte yükseldiğinde,

Alacak pençesine, kavrulacaksın,

Gün biterken boynun bükülecek susuz kalan çiçeğim...

Ve kaçınılmaz ayrılık geldiğinde,

O mis kokusunu çektikçe çiğerlerine doyasıya

Bir şeyler dizilecek boğazına düğüm düğüm.

Her hatırladığında buğulanacak gözlerin,

Ellerinin ve dudağının sıcaklığını boynunda hissedeceksin,

Bir damla kan süzülecek dikenlerin kanattığı parmaklarından.

Ne mutlu sana pişman değilsen kucakladıklarından...

Eğer düşünüp de dikenleri, kucaklayamadıysan gülü,

Geceleri yalnız kalınca düşüncelerinle gecenin koynunda

Arayacaksın kokusunu dört elle sarıldığın yastığında.

Tekrar tekrar pişman olacaksın sarılmadığına...

Kendini inandırmak için elimde solacağına dalında soldu diyeceksin.

Oysa, belki çılgın bir rüzgar onu kökünden söküp götürecek,

Belki de dalında kuruyup , yapayalnız ölecek,

Sarılmadıysan, ona ne olduğunu hiç ama hiç bilemiyeceksin.

Sen o toprağa kök salıp onunla bir ömür süremeyeceksin...

Ayşe Tülin Sencer....

[CEMRE 18]

çok güzel bir şiir teşekkürler