Can Dostum...

[Guest DOĞRU YOL]

Günlerden bir gün.

İki genç kız varmış biri bir şehirde biri bir şehirde yaşarmış.

Yolları bir gün bir yerde birleşmiş.

Merhabayla başlayan ilk kelime, yıllar yılı süren bir dostluğun temelini kurmuş.

Biri lise öğrencisi çıtı pıtı bir kız, diğeri alımlı boylu poslu bir ev kızı.

Sayılı gün dediğin çabucak geçer yaz tatili bitmişti arkadaşların ayrılma vaktiydi.

Nerde o zamanlar bilgisayarlar cep telefonları, eee ucundada yoksullukta vardı.

Öyle her dakika şehirler arası telefon görüşmesi nerde o zamanlar.

Ama arkadaşlar ayrılmamak için yemin etmişlerdi bir kere hiç bir güç onların kalplerini bir birinden ayıramazlardı.

Her gün mektup yazıyorlardı birbirlerine,Saniye,saniye ne yaptıklarını anlatıyorlardı.

Huriye üniversiteyi kazandı okuyordu.

Arkadaşı her daim destek oldu ona.

Mektuplarla arada bir tel görüşmesiyle, günler günleri kovaladı.

Aylar,ayları, yıllar yılları kovaladı.

Her sene buluştuşlar.

Sonra bir gün Nadide nişanlandı.

Bekle beni kısmetse düğününe geleceğim dedi Huriye.

Nadide düğün davetiyesini ve yeni ev adresini arkadaşına yolladı.

O en mutlu günüydü can arkadaşı onu cansız bırakmazdı.

Gelir dedi Nadide gelir iki eli kanda olsa yine gelir can dostum.

Birden içine bir kor düştü ah dedi o mutlu gününde sanki içinden bir parça kopmuştu.

Huriye gelmedi.

Ne mektupu geldi ne haberi nede selamı.

Olmaz dedi Nadide, olamaz Huriye bunu yapamaz.

Evden aradı, aradı günlerce aradı.

Unuttu beni zalim, unuttu dedi.

Aylar geçti anne dedi Huriyeden haber yok.

Kem küm etti annesi.

Öyle ya o bebek bekliyordu dilini tuttu annesi.

Karlı bir kış günüydü.

Eşi izmir'e gidecekti iş için bende gideceğim dedi.

Annesi bir yandan eşi bir yandan olmaz dediler.

Gideceğim Huriyeyi bulacağım, ne yaptım ben ona böyle beni habersiz bıraktı.

Annesi güzel kızım o yok artık.

Dünyası başına yıkıldı o yoktu.

Demek Huriye onun için gelememişti.

Huriye trafik kazası sonucunda hayatını kaybetti.

Çantasında arkadaşının düğün davetiyesi vardı.

Anası babası onu şehir dışına okumaya yollamazken onsuz duramayız derken ecel onu almıştı.

Artık ne Huriye var nede mektupları.

Şimdi hatırlıyordu kına günü içinden bir parça kopmuştu.

Meğer can dostu o gün ölmüştü.

Anası babası Huriye'nin kazaklarını koklayıp koklayıp ağlıyorlar.

Arkadaşı mektupları koklayıp koklayıp ağlıyor.

SEVGİ VE SAYGILARIMLA

ALLAH HERKEZE BÖYLE ARKADAŞLIKLAR NASİP ETSİN

YAZAR : Şahsenem Giritli