Engellier İçin....Lütfen Hepiniz Okuyun ve Empati Kurun...

[Guest DOĞRU YOL]

ENGELLİLER İÇİN

Hiçbir şey engel değildir ışıldamasına bir çift gözün ve hiç kimse engelli değildir yüreğinde sıcaklığını hissediyorsa sevginin.

Ben koşuyorum, istediğim şeyi uzanıp alabiliyorum kollarımla, istediğimi görüyorum, duyuyorum ve konuşabiliyorum. Yani kestirmeden bakarsanız özürlü değilim. Evet; ben özürlü değilim çünkü sevmeyi de biliyorum.

Oysa bir sürü sağlam insan var engelli olan, yapması gerekeni yapmayan, duyarsız duygusuz ve gözleri adeta kaderi tırmalarcasına inkar edercesine kibirli bakan.

Karanlıktan korkarız bir çoğumuz. Karanlık bir yere girdiğimizde ilk önce hiç bir şey göremeyiz ama bir iki dakika sonra gözlerimiz seçmeye başlar oysa ışığı yakmamışızdır nasıl olurda ilk anda göremediğimiz şeyler daha sonra görünür gözümüze hiç düşündünüz mü? Gülün şeklini, yüzünüzü, ekmeği, suyu göremediğinizi.

Hiç düşünmediniz di mi?

Neden öyle bakıyorsun bana?

Görmüyorum seni biliyorsun…

Ama hissediyorum yüzündeki ukalalığı

Çok ta kötü göründüğümü sanmıyorum

Sadece görmüyorum…

Yüreğim kör değil en azından senin gibi

Bak ben seni küçümsüyor muyum?

Madem her şey dünyayı görebilmekten ibaret

Sen görebiliyorsun işte

Demek ki büyük sensin!

Öyleyse bana da göster dünyayı

Gücün yeter mi?

Hem sen benim kadar iyi görebilir misin ellerinle?…

Sabaha kadar cevap aradı anne bu soruya. Beklide ömrü boyunca karşısına çıkacak en zor soruydu bu. Zaten unuttuğu uykuları o gece tümüyle terk etmişti yorgun bedenini ve ruhunu. Biricik kızı uğruna canını vereceği kızı 4 yaşına gelmişti ve artık aklı her şeye eriyordu. O gece ömrünün en zor ve en cevapsız sorusunu sormuştu annesine.

- Anne ben neden yürüyemiyorum.

Hiç takatsiz kaldığınız oldu mu? Herkesi ayakta kalma çabası sarmışken yürüyemediğinizi düşündünüz mü?

Hiç düşünmediniz di mi?

Neden öyle bakıyorsun bana?

Yanına gelemem biliyorsun

Ama gözlerim çok yakınında

Böyle olması gerektiğinin farkındayım.

Çokta önemli değil zaten

Sadece yürüyemiyorum.

Kötü yollarda değilim en azından senin gibi

Bak ben seni küçümsüyor muyum?

Madem her şey yürümekten ibaret

Sen yürüyebiliyorsun işte

Demek ki büyük sensin!

Öyleyse beni de kaldır ve gezdir dünyayı.

Gücün yeter mi?

Hem sen benim kadar iyi yürüyebilir misin ellerinle?…

Çoğu zaman öyle kaptırırız ki kendimizi şarkılara. Dinleriz, eşlik ederiz. Birde ah bu şarkılar yok mu deriz. Hiç düşündünüz duymadığınızı, söyleyemediğinizi şarkıların yok olduğunu. Hangi işaret anlatabilir en sevdiğiniz türküyü yada hangi hareketle söylersiniz.

Hiç düşünmediniz di mi?

Neler konuşuyorsun karşımda?

Seni duyamam biliyorsun

Üstelik cevapta veremem sana

Ama hissediyorum sesindeki titreşimi

Görebiliyorum da

Çokta önemli değil zaten

Sadece duyamıyorum ve konuşamıyorum.

Duymazlıktan gelmiyorum en azından gerçekleri senin gibi

Ve boş konuşmuyorum.

Bak ben seni küçümsüyor muyum?

Madem her şey duymaktan ibaret

Sen duyabiliyorsun işte

Demek ki büyük sensin!

Öyleyse bana bir türkü söyle de dinleyeyim hatta eşlik edeyim.

Gücün yeter mi?

Hem sen benim kadar iyi anlatabilir misin sessizliği ellerinle?...

Engel; elde, ayakta, gözde, dilde, kulakta, ve zihinde değildir. Her ne kadar engelliler denilse de onlara asıl özür onları göremeyen gözlerimizde, koşmayan ayaklarımızda ve uzanmayan kollarımızdadır.

Sen; göremeyen arkadaşım

Sana nasıl sıcak baktığımı görüyorsun…

Sen; duyamayan arkadaşım

Sana söylediğim türküyü duyuyorsun…

Sen; yürüyemeyen arkadaşım

Sana geliyorum sen bana yürüyorsun…

Sen; zihnine kilit vurulmuş arkadaşım

Sana sevgiyi anlatıyorum ve sen anlıyorsun…

Çabamız bir çift gözün bizlerle ışıldaması için.

Sevgiyle kalın…

Saygılar…

ALINTI

[Can Sengul 149]

Çok güzel bi yazıydı yazanı kutlar bizle paylaşana tşk ederim

[faruk_27 0]

sayın DOĞRU YOL bu güzel paylaşım için teşekkürler